Archive for sierpnia 2016

Dziewica odzyskana

Zabrałam się za tę książkę w momencie, kiedy zmęczona siedzeniem nad pracą magisterską, miałam dosyć ślęczenia nad tekstami naukowymi i chciałam odprężyć się przy jakimś lekkim czytadle, czymś w stylu Bridget Jones i wtedy pomyślałam, że... może jednak Bridget Jones?

Opis trzeciej części przygód Bridget raczej odpychał niż przyciągał. Bridget jako pięćdziesięcioletnia wdowa z dwójką dzieci. Pomyślałam, że trudno będzie mi się utożsamić z kobietą dwukrotnie starszą ode mnie. Ale dałam książce szansę. I szybko się wciągnęłam. Okazało się, że wystarczyło zabić męża Bridget, aby pozostała tą samą osobą – tyle że mającą kompleksy na punkcie swojego wieku i – a jakże! – braku faceta. A dzieci z kolei są źródłem zabawnych sytuacji. Także z punktu widzenia atrakcyjności fabuły, dobrze się stało, że Marc Darcy zginął. Czytanie o uporządkowanym i statecznym życiu mężatki u boku nudnego (moim zdaniem) męża nie byłoby interesujące. A już na pewno nie byłoby tu miejsca na romans z dwie dekady młodszym, przejawiającym zamiłowanie do gastryczno-klozetowego humoru kochankiem.

Co jeszcze różni Bridget pięćdziesięcioletnią od trzydziestoletniej? Wszechobecność urządzeń elektrycznych i ich funkcje. Właściwie to występują tu tak licznie, że można je uznać za pełnoprawnych bohaterów. Telewizor, xbox, iPhone, laptop, lodówka... Dzieciaki ciągle siedzą przed telewizorem, komputerem albo xboxem. Ich mamę doprowadza to do szału, bo chce z nimi spędzać czas na prawdziwych zabawach. Sama mama z kolei – o ile akurat nie poświęca się studiowaniu buddyjskich poradników randkowania – z lubością oddaje się robieniu zakupów przez internet, stawaniu się gwiazdą Twittera, nieprzerwanie esemesuje (nawet podczas spotkań biznesowych), wymienia maile z rodzicami innych dzieci w sprawie kinderbali, a nade wszystko – podobnie jak jej przyjaciele – przemierza świat portali randkowych. A w ogóle to... dlaczego ta lodówka tak hałasuje i dlaczego telewizor potrzebuje aż trzech pilotów?!

I choć Bridget jest uroczo niezdarna, zabawna i daleka od perfekcji, to bezdyskusyjnie żyje w odrealnionej bańce. Szczególnie odrealnionej dla polskich czytelniczek. Potrzeba wielkiej siły, aby jako wdowa po pięćdziesiątce wychowywać dwójkę małych dzieci w samotności. Współczucie jednak słabnie, kiedy uświadomić sobie, że dzięki wpływowemu zmarłemu mężowi żyje w dość luksusowych warunkach, nie musząc pracować, a mając do dyspozycji nianię i sprzątaczkę. Owszem, ma nadwagę, ale skutecznie ją zwalcza, dzięki usługom Kliniki dla Otyłych. Ma czas na siłownię, jogę, zumbę, spotkania z przyjaciółmi, surfowanie po internecie, a usiłowania zrobienia kariery scenarzystki są wyłącznie jej kaprysem, a nie sposobem zarabiania na życie (jak wspominałam - pracować nie musi). Jej głównymi zmartwieniami – oczywiście poza dziećmi i tęsknotą za mężem – są więc randki, faceci, przemijająca z wiekiem uroda, zmagania z utrzymaniem figury i dobieranie garderoby pasującej do najnowszych trendów. Zabrzmi jak typowo polskie biadolenie, ale nie sądzę, by rzeczywiście znalazło się zbyt wiele pięćdziesięciolatek, dla których problemy tego typu były główną treścią ich egzystencji.

Podsumowując – nie jest to arcydzieło, ale przyjemne czytadło, przy którym wielokrotnie śmiałam się w głos.

Chcesz więcej kultury? Śledź ją na facebooku!

Jeszcze jeden film Woody'ego Allena

Jedną z cech kina autorskiego jest jego powtarzalność. Często jego „autorskość” polega na powtarzaniu tych samych motywów, tematów, estetyki, typów postaci, obsady itd. W przeciwieństwie do kina stylu zerowego, gdzie reżyser jest nie tyle twórcą, co nadzorcą powstawania filmu na podstawie powierzonego mu scenariusza. Woody Allen sam pisze scenariusze do swoich filmów, sam je reżyseruje i sam w nich gra (choć w ostatnich latach rzadziej). Wspominam o tym wszystkim, ponieważ częstym zarzutem pod jego adresem jest zarzut powtarzalności. Tymczasem trudno oczekiwać, że ktoś, kto produkuje średnio film rocznie i ma ich już na koncie pięćdziesiąt, będzie za każdym razem prezentował zupełnie coś nowego. I siłą rzeczy jedne będą lepsze, inne gorsze niż poprzednie.

Otwarcie przyznaję się do tego, że lubię Allena. Ale powtarzalność i to, że wiem czego oczekiwać, uważam za atut. Wiem, że sięgając niemal po dowolny film, dostanę fabułę opartą na relacji damsko-męskiej, nihilistyczne i intelektualne (czy też pseudointelektualne) rozważania, naśmiewanie się z żydowskiej mentalności, neurotycznego bohatera, błyskotliwe dialogi, komizm wywołujący raczej uśmiech pod nosem niż głośne rechotanie... Wydaje się jakby te cechy znajdowały się w jednym worku, z którego reżyser za każdym razem przed przystąpieniem do pisania losował kilka, a następnie umieszczał w scenariuszu. Albo tworzył miks z poprzednich obrazów ze swojego dorobku. Tak też jest ze Śmietanką towarzyską. Łączy klimat lat 20. z O północy w Paryżu i konflikt bohaterów jak z Manhattanu.

Ale o co tu chodzi? Lata 20. Młody Bobby (Jesse Eisenberg) opuszcza Nowy Jork, aby rozpocząć pracę w Los Angeles u swojego wuja Phila, agenta gwiazd filmowych (Steve Carell). W nowym miejscu pomaga mu się odnaleźć sekretarka wuja, Vonnie (Kristen Stewart). Spędzają ze sobą wiele czasu i chłopak zakochuje się w niej, lecz ona mówi, że ma chłopaka... którym okazuje się być wujek Phil! Dziewczyna rozdarta pomiędzy zakochanym w niej chłopaku, którego czeka niepewna przyszłość, a ustawionym, światowym i bogatym Philem, decyduje się na życie z tym drugim. I losy dwojga młodych się rozchodzą. Do czasu...

Niestety, oglądając film, ma się wrażenie, że ktoś obmyślił go na większy materiał, a później musiał ścinać, żeby zostawić najbardziej kluczowe sceny, a luki wypełnić narracją z offu (głos Woody'ego Allena). Na przykład chłopak poznaje inną kobietę, wkrótce bierze z nią ślub – wszystko dzieje się błyskawicznie, później wątek żony się ucina. Choć wiadomo, że oni nadal są razem, to na ekranie bohater zostaje przedstawiony tak, jakby wiódł życie bez niej.

Myślę jednak, że dobór obsady jest tutaj dobry. Eisenberg to idealne wcielenie typu bohatera wcześniej odgrywanego przez Allena. Neurotycznego, zahukanego, romantycznego. Pozytywnie zaskoczyła też Kristen „Grająca Przygryzaniem Wargi” Stewart. To nie jest wybitna rola, ale zdecydowanie rehabilituje ją po nieszczęsnej roli Belli ze Zmierzchu. Steve Carell również sprawdza się dobrze – jest zabawny, ale równocześnie wiarygodny. Postaci poboczne też dają radę. Zwłaszcza żydowska rodzina Bobby'ego – ten wątek w całości jest satyrą na tradycyjną mentalność żydowską.

Tej sceny nie zobaczymy w filmie, ale jak widać - Woody Allen i Jesse Eisenberg mają takie same spodnie.

Jak wspominałam, filmy Allena nie służą rechotaniu, ale muszę przyznać, że było kilka momentów, na których widownia w kinie śmiała się w głos. Co nie zmienia faktu, że film równocześnie skłania do refleksji. Czy potrafimy dobrze wybierać? Czy teoretycznie gorsze wybory są faktycznie złe? Wszystko zmienia się z biegiem czasu, nabieraniem dojrzałości i decydowania się na pewne kompromisy. Bohaterowie muszą wybierać pomiędzy rozwiązaniami dobrymi i lepszymi, pomiędzy miłościami, którymi kierują różne pobudki. Nic nie jest czarno-białe i zawsze trzeba z czegoś zrezygnować, zmieniać się, rozwijać, dojrzewać. Zatracając cząstkę siebie i swojej tożsamości.

Vonnie u boku Phila staje się inną osobą.

W filmie został nakreślony obraz hollywoodzkiej society – zepsutej, płytkiej. Piękne kobiety i eleganccy mężczyźni spotykają się w ekskluzywnych miejscach, aby ślizgać się po tematach towarzyskich plotek, przechwalać znajomościami i zdawać relacje z dalekich podróży – w futrach, garniturach, w oparach papierosowego dymu, popijając drogie alkohole i słuchając jazzu. Świat, który kusi, a zarazem niszczy małostkowością i zepsuciem. W to wszystko wpisuje się miłosna farsa trójkąta Phil-Bobby-Vonnie...

To nie jest ani najlepszy, ani najgorszy film Allena. Po prostu jeszcze kolejny.

Chcesz więcej kultury? Śledź ją na facebooku!

Pages

Navigation Menu

Dziennik dziewicy odzyskanej, czyli „Bridget Jones. Szalejąc za facetem” – recenzja

„Śmietanka towarzyska” – recenzja